Twee weken werd er in totaal onderhandeld. In Katowice in Polen vond kort geleden de 24e VN-klimaatconferentie plaats. De klimaatconferentie; afgekort ook wel COP24 genoemd, draaide in de kern om twee zaken. Allereerst, een politiek gedeelte met daarin centraal de verhoging van de nationale klimaatplannen. En ten tweede, een technisch gedeelte waarin de eerder gemaakte afspraken van het Parijsakkoord verder uitgewerkt moesten worden.
De top leidde kort samengevat tot akkoord op de volgende punten. Allereerst, afspraken over hoe de Parijse klimaatbeloftes door landen uitgevoerd moeten worden. Hieronder vallen bijvoorbeeld regels over welke informatie er precies in de nationale klimaatplannen moet staan, of hoe landen hier over moeten rapporteren. Ten tweede, een herbevestiging van de belofte om de klimaatplannen voor 2020 wat ambitie betreft te verhogen (als resultaat van de zogenoemde ‘Talanoa Dialoog’). Deze hogere ambitie moet gedurende een speciale Climate Summit in New York in september door regeringsleiders worden toegezegd.
Regels voor nieuwe internationale emissiehandelsmechanismen onder het Parijsakkoord, zijn op het laatste moment uit de eindtekst van de klimaatconferentie in Katowice verwijderd, en verschoven naar de volgende top. Aangezien deze regels echter vol zaten met ontsnappingsclausules, was uitstellen beter dan het aannemen ervan.
Hoewel de klimaatconferentie heeft geresulteerd in een hoop goede afspraken over de invulling van de Parijse klimaatbeloftes, komt dit echter wel tekort. Zo heeft het IPCC-rapport aangetoond dat wil men de klimaatverandering nog binnen de perken houden, er per direct keiharde actie nodig is. Veel meer dan dat er door de regeringsleiders is overeengekomen.
